ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ στο Orchomenos-News
Ο πρόεδρος της ένωσης Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΕΛΜΕ) βάζει τα πράγματα στην θέση τους μιλώντας για το επίκαιρο θέμα των συγχωνεύσεων σχολείων που είναι σημείο αιχμής και τριβών μεταξύ Υπουργείου Παιδείας και των συνδικάτων των εκπαιδευτικών.
Δημοσιογράφος: «κ. Δαμιανίδη, είναι δυνατόν ένα σχολείο των 25 και 30 μαθητών να πετυχαίνει τους εκπαιδευτικούς του στόχους»;
Πρόεδρος ΕΛΜΕ: «κ. Μάντζα, πριν προχωρήσουμε στην απάντηση αυτού του ερωτήματος, θα πρέπει να δώσουμε ορισμένες διευκρινήσεις. Σε ορεινές, νησιωτικές και γενικά απομακρυσμένες περιοχές υπάρχουν λόγω συνθηκών σχολεία με μονοψήφιο αριθμό μαθητών. Φυσικά ,εδώ σωστά το Υπουργείο Παιδείας δεν κάνει λόγο για συγχωνεύσεις ή καταργήσεις σχολείων. Υπάρχει η άποψη ότι οι μαθητές αυτών των περιοχών, όταν αποφοιτήσουν πιθανόν να δυσκολευτούν να ενταχθούν σε μεγαλύτερες κοινωνικές ομάδες. Ίσως στην εκπαίδευσή τους να μην υπήρχε η άμιλλα και ο συναγωνισμός που βλέπουμε σε μεγάλα σχολεία. Όμως εδώ και δεκαετίες τέτοιοι μαθητές που αποφοίτησαν από ακριτικές περιοχές δεν σπούδασαν; Δεν πρόκοψαν; Δεν έχουμε παραδείγματα μαθητών που έκαναν σπουδές υψηλού επιπέδου; Σήμερα στην εποχή του διαδικτύου και της παγκοσμιοποίησης ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι απομονωμένο ένα σχολείο-ακόμη και το πιο απομακρυσμένο-;
Αυτά τα δύο επιχειρήματα: έλλειψη κοινωνικοποίησης και συναγωνισμού είναι που χρησιμοποιούνται περισσότερο. Όχι βέβαια από το Υπουργείο Παιδείας, το οποίο δεν έχει συγκεκριμενοποιήσει μέχρι στιγμής ποια είναι τα παιδαγωγικά κριτήρια υπέρ των συγχωνεύσεων σχολείων, αλλά από τους κατά τόπους εκπροσώπους του.
Θα σας αναφέρω λοιπόν- όσο πιο σύντομα γίνεται- ορισμένα από τα παιδαγωγικά κριτήρια , τα οποία συνηγορούν και ενισχύουν την θέση ότι οι μαθητές σε μικρές σχολικές μονάδες βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση ακριβώς λόγω του μικρού αριθμού:
• Κάνουν εξατομικευμένη μάθηση, που είναι κατ’ εξοχήν ζητούμενο της σύγχρονης παιδαγωγικής διαδικασίας.
• Στις μικρές σχολικές μονάδες οι μαθητές έχουν ιδανικές συνθήκες διδασκαλίας που σημαίνει αποτελεσματικότερη διδασκαλία, διαπροσωπική – δυαδική σχέση με τον καθηγητή, ευκολότερη εφαρμογή ομαδοσυνεργατικού πνεύματος.
• Συμμετέχουν καθολικά και ενεργά και με μεγαλύτερη ευελιξία σε διάφορες εκδηλώσεις και προγράμματα.
• Εποπτεύονται, νουθετούνται, παρακινούνται αποτελεσματικότερα.
• Νιώθουν –και πράγματι είναι- περισσότερο ασφαλείς.
• Κερδίζουν πολύτιμο χρόνο χωρίς άσκοπες μετακινήσεις. Η πιθανή συγχώνευση σχολείων θα έχει ως αποτέλεσμα «σπατάλη» χρόνου και ταλαιπωρία των μαθητών. Η απώλεια χρόνου λόγω μετακίνησης θα επιβαρύνει περαιτέρω το ήδη βεβαρημένο πρόγραμμα των μαθητών και σαφέστατα θα επηρεάσει τη σχολική τους επίδοση.
• Έχουν περισσότερες ευκαιρίες να βελτιώσουν τη συμπεριφορά τους, την άμιλλα, την ομαδικότητα, την αλληλεγγύη, την εμπλοκή τους σε συμμετοχικές διαδικασίες και «δένονται» με τον τόπο τους.
• Είναι ευκολότερη άρα και αποτελεσματικότερη η διάχυση των αποτελεσμάτων των εργασιών τους (περιβαλλοντικών, πολιτιστικών κλπ) στην τοπική κοινωνία. Συνεπώς ενισχύονται οι κοινωνικοί δεσμοί.
• Μπορούν να επηρεάσουν ουσιαστικότερα με τη στάση τους τους μικρότερους συμμαθητές τους.
• Η μαθητική διαρροή στις μικρές σχολικές μονάδες είναι μηδενική.
• Η μετάβαση και η προσαρμογή του μαθητή στο νέο σχολικό περιβάλλον είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι δημιουργεί ψυχοπαιδαγωγικά προβλήματα.
Αυτά, κ. Μάντζα, είναι μερικά παιδαγωγικά επιχειρήματα υπέρ των μικρών σχολείων. Υπάρχουν βεβαίως εξ ίσου σημαντικοί οικονομικοί και κοινωνικοί λόγοι που συνηγορούν στη μη κατάργηση μικρών σχολείων. Μακάρι να υπήρχε η οικονομική δυνατότητα να γίνει το αντίθετο από αυτό που «οραματίζεται» το Υπουργείο Παιδείας. Μακάρι να υπήρχαν περισσότερες σχολικές μονάδες με τέτοιο αριθμό μαθητών στις οποίες να προλαβαίνει ο εκπαιδευτικός να σκύψει πάνω από τον κάθε μαθητή του, κάτι που φυσικά δεν πετυχαίνεται σε μεγάλα σχολικά συγκροτήματα και σε τάξεις των 25 και 30 ατόμων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου